اهمال کاری و انواع آن
اهمال‌کاری یا پروکراستینیشن به معنای تعویق انداختن وظایف و مسئولیت‌هاست که انواع مختلفی دارد. جالب است بدانید که ۲۰٪ از بزرگسالان به‌عنوان اهمال‌کاران مزمن شناخته می‌شوند و به‌طور مداوم و آگاهانه کارها را به تعویق می‌اندازند. همچنین، ۸۸٪ از کارمندان حداقل یک ساعت از روز کاری خود را به این موضوع اختصاص می‌دهند و ۷۴٪ از افراد گزارش داده‌اند که حداقل یک‌بار در هفته دیرتر از زمانی که برنامه‌ریزی کرده‌اند به رختخواب می‌روند، بدون دلیل خارجی مشخص! در ادامه به بررسی انواع مختلف این موضوع و دلایل مختلفی که باعث می‌شود افراد به تعویق انداختن کارها روی بیاورند می پردازیم:
سستی به دلیل ترس از شکست
افرادی که از شکست می‌ترسند، ممکن است به دلیل نگرانی از عدم موفقیت در انجام کارها، آن‌ها را به تعویق بیندازند. این ترس می‌تواند به قدری قوی باشد که فرد را از شروع حتی کارهای ساده نیز باز دارد. این نوع معمولاً با افکار منفی و خودانتقادی همراه است.
به تعویق انداختن به دلیل کمال‌گرایی
کمال‌گرایان به دلیل نگرانی از اینکه کارهایشان به بهترین شکل ممکن انجام نشوند، ممکن است هیچ‌گاه اقدام به انجام آن‌ها نکنند. این دسته از افراد به طور مداوم منتظر شرایط ایده‌آل و کامل برای شروع کار هستند. این نوع اهمال کاری در واقع نتیجه ترس از ناتوانی در رسیدن به استانداردهای بسیار بالا است.
تعویق انداختن کارها به دلیل عدم انگیزه
وقتی فرد به کار خود علاقه‌مند نباشد یا انگیزه کافی برای انجام آن نداشته باشد، بیشتر احتمال دارد که آن را به تأخیر بیندازد. فقدان انگیزه می‌تواند به بروز اهمال کاری منجر شود. برای مقابله با این نوع سستی در کارها، پیشنهاد می‌شود که از تکنیک‌هایی مانند یادآوری اهداف بزرگتر یا ایجاد پاداش‌های کوچک استفاده کنید.
سستی به دلیل نبود نظم و برنامه‌ریزی
افرادی که فاقد برنامه‌ریزی صحیح برای مدیریت زمان هستند، بیشتر در معرض سستی قرار دارند. نداشتن هدف‌گذاری مشخص و نظم در کارهای روزمره می‌تواند به تأخیر در انجام وظایف منجر شود. ایجاد یک برنامه زمان‌بندی دقیق و استفاده از ابزارهای مدیریت پروژه می‌تواند در این مورد بسیار مفید باشد.
