اثر پلاسیبو یا تلقین چیست؟
کلمه‌ی Placebo ریشه‌ای لاتین دارد و به معنای «من خشنود خواهم ساخت» است. در قرون وسطی از این واژه در مراسم مذهبی و آیین‌های سوگواری استفاده می‌شد. در قرن ۱۸ میلادی، پزشکان شروع به استفاده از داروهای نمایشی برای آرام کردن بیماران کردند و از همان‌جا این واژه وارد ادبیات پزشکی شد. در آن زمان، پزشکان از این روش به‌عنوان ابزاری برای تسکین بیماران استفاده می‌کردند و به‌طور غیرمستقیم به بهبود وضعیت روانی آن‌ها کمک می‌کردند.
اثر پلاسیبو پدیده‌ای است که در آن فرد پس از دریافت یک درمان بی‌اثر، مانند قرص بدون ماده دارویی، کاهش علائم بیماری یا احساس بهبودی را تجربه می‌کند. این بهبود واقعی است، اما منبع آن نه دارو، بلکه قدرت ذهن و باور فرد به درمان است. به عبارت دیگر، زمانی که فرد باور می‌کند که درمانی مؤثر دریافت کرده، مغز و بدن او واکنش‌هایی نشان می‌دهند که مشابه اثرات داروی واقعی به نظر می‌آید.
به عنوان مثال، فرض کنید پزشکی قرصی تجویز کند که در واقع هیچ ماده مؤثر دارویی ندارد، بلکه تنها یک قرص قند است. اما فردی که آن را مصرف می‌کند، احساس کاهش سردرد یا بهبودی می‌کند. این نشان می‌دهد که ذهن فرد از طریق تلقین، به‌طور خودکار واکنش‌هایی در بدن ایجاد کرده است که در نهایت به‌عنوان بهبود علائم ظاهر می‌شوند.
اثر پلاسیبو پدیده‌ای است که در آن فرد پس از دریافت یک درمان بی‌اثر، مانند قرص بدون ماده دارویی، کاهش علائم بیماری یا احساس بهبودی را تجربه می‌کند. این بهبود واقعی است، اما منبع آن نه دارو، بلکه قدرت ذهن و باور فرد به درمان است. به عبارت دیگر، زمانی که فرد باور می‌کند که درمانی مؤثر دریافت کرده، مغز و بدن او واکنش‌هایی نشان می‌دهند که مشابه اثرات داروی واقعی به نظر می‌آید.
به عنوان مثال، فرض کنید پزشکی قرصی تجویز کند که در واقع هیچ ماده مؤثر دارویی ندارد، بلکه تنها یک قرص قند است. اما فردی که آن را مصرف می‌کند، احساس کاهش سردرد یا بهبودی می‌کند. این نشان می‌دهد که ذهن فرد از طریق تلقین، به‌طور خودکار واکنش‌هایی در بدن ایجاد کرده است که در نهایت به‌عنوان بهبود علائم ظاهر می‌شوند.
